İçimin griye çalan duvarlarının yangınıdır bu.
Oysa, ne güzel şeymiş sevmek...
Yanaklarına konan küçük beyaz kelebeklerin, akasya kokularına karışmış gülüşleri ne güzel...
Bilmem kaç sabah küçük meleğin gülümsedi ruhuna.
Başımı yasladım, öylece suskunluğa tutulduk,
Alnını alnıma dayadım, suspus olduk...
İkiye bölünmüş bir kalp kadar sancılıydı suskunluk...
....
Kardelen.
Öyle ki, kavuşamayacağını bile bile düşünü kurmuştu baharın...
Nasıl da onu gördüğün ilk düşte, çırpınmıştı avuçlarında...
Gitmeliyim.
Sana vuslatken içim...
Ne zormuş adın...
Ne zormuş adının yanında adım...
Gökyüzüm.
Avuçlarına her sabah konan kırlangıçların ölümüdür sana yazdıklarım...
Anla beni,
Gücüm yetmiyor...
.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder