İnsan en çok günahları ağır geliyor olmalı düşündüm...
İnsan en çok, yarım kalmış, büyük hesapları...
Neden diye sordum, o kar yağışının ince ince sızısında.
Büyük düşünmek için, daha çok, daha çok kıvranmak mı gerekir yoksa?
Neye yarar dedim, o göz yaşlarını önlerinde avuçlarında satan kalpazanlar için.
Benim gözyaşlarım neye yarar?
Küçük bir melek indi sonra gökten yüreğime, gözleri sonsuz mavi, bakışları parlak..
Birşey anlamazken acı çekmek bu dedim..
Ve en çok ugursuz gecelerden arda kalan o yorgun sürgünlerin içinde.
Başkalarına peşkeş çekilmiş bir iç sızı.
Avuçları kirli geleceklerin, güneşe el sallamaları..
Ve hiç bir mekana sığamaması belki, bu vicdan cehenneminde.
Güneşi geceden göreceğiz ve aydınlığı kendi ellerimizle kirleteceğiz!...
